‘De stad Sichem, welke is in het land Kanaan.’

Lieve allemaal,

Hier weer een berichtje vanuit het warme Israel. De temperaturen zijn nu bijna elke dag rond de 35 graden en dat is behoorlijk warm. Zolang ik binnen blijf valt het wel mee, maar als je naar buiten loopt voel je het gelijk. Maar het weerhoud me niet om naar buiten te gaan, want ik vind het zonnetje nog steeds heerlijk.

Als ik dit schrijf, ben ik net terug van een dagje Nablus, oftewel Sichem. Het was een heerlijke dag! Het voelde een beetje als een schoolreisje van vroeger. 1 van de bewoners van Kezia (de groep waar ik werk) gaat naar de dagbesteding buiten Jemima. En deze bezoekers, met hun familie en het personeel gingen een dagje uit. En er mocht ook iemand van Jemima mee. Ik ben blij dat ik mocht gaan.
We gingen zowaar precies om 9u, geplande tijd, weg, maar we waren nog geen 20 minuten onderweg of we stonden weer stil. In principe was dat om een aantal passagiers in te laten stappen, maar dit bleken er meer dan gepland te zijn. En de buschauffeur weigerde om verder te rijden. Ik dacht tot nu toe, dat in Palestina werkelijk alles kon, maar dit was dan toch een uitzondering op de regel. Gelukkig was er na 40 minuten een 2e kleine bus en konden we weer verder. Na 2 uur rijden, kwamen we aan in Nablus (Sichem). Daar is een waterwel gebouwd, met een uitgebreide plek om te zitten. Hier zijn ook allemaal fonteinen en het geheel is uitgehouwen in een berg. Een prachtige plek, die voor je gevoel midden in de woestijn ligt. Hier zijn we de hele tijd geweest en zowel bezoekers, als familie en personeel genoten van het water en van ‘de rust.’ Elke familie had eten meegebracht en dat kwam rond half 2 op tafel. Er was, zoals altijd hier, veel te veel, dus er is ook heel wat mee terug gegaan. Maar het was heerlijk, dat Arabische eten. Ondanks het vet, heb ik er toch maar van meegenoten.
Rond half 4, toen iedereen een beetje moe werd, kwamen de mannelijke collega’s op het idee om degene die nog redelijk droog waren, van een bad te voorzien. Ik hoopte stiekem dat ze het bij de bekende, Arabische mensen zouden houden, maar helaas moest ik er ook aan geloven. Met 2 man sterk probeerden ze mij naar het water te slepen. Ik heb maar niet teveel tegengesparteld;), want ze waren toch sterker. Het was wel lekker fris, maar ik was bij thuiskomst in Bethlehem, 5uur later, nog steeds nat… Maar goed, dat hoort erbij…
Het was erg leuk om nieuwe Arabische mensen te ontmoeten. Dan leer je toch ook iets meer van de Arabische gastvrijheid. Je wordt gelijk uitgenodigd en iedereen wil weten waar je vandaan komt. En aangezien ik de enige buitenlander was, krijg je die vraag regelmatig naar je toe.
Om half 5 was het tijd om op te ruimen en om te kleden en zijn we naar de ‘old city’ van Nablus gereden. Hier hebben we een uurtje rondgelopen, wat dingetjes gekocht voor de bezoekers en knafe gegeten. Dat is een specialiteit, die ik 1 keer eerder op had in Nazareth! En ook dit keer, ondanks het vet, heb ik meegedaan en het was heerlijk. Al met al was het een prachtige dag.

2 weken geleden, toen we weer eens een dagje naar Nazareth gingen, heb ik voor het eerst autogereden hier in Israel. Het was een hele ervaring en ook wel even wennen, na 4 maand niet gereden te hebben. Toen we uit Jeruzalem weggingen, moesten we eerst de tomtom instellen. De instructeur had hem netjes op Engels gezet, maar toen we Nazareth-Illith in wilden voeren, moest dit toch in het Hebreeuws. Gelukkig heb ik inmiddels een klein beetje alfabetkennis van het Hebreeuws en uiteindelijk kon in het centrum van Nazareth-Illith invoeren. En toen we daar waren, kwam het me wel bekend voor en waren we uiteindelijk op de plaats van bestemming. Toch wel leuk dat je nu een beetje de weg begint te kennen op sommige plekken in Israel. En als je dan ergens loopt, dat mensen je de weg gaan vragen. Blijkbaar hebben sommige mensen toch de indruk dat ik van hier ben… Nou ja, op zich vind ik dat geen belediging;)!

Inmiddels ben ik ook 3 keer met 1 van onze bewoners naar pianoles geweest. Dit was een bijzondere ervaring, aangezien deze, uiteraard Arabische bewoner, les krijgt van een orthodoxe Jood. En dat is hier geen dagelijks iets.
Maar het zijn wel de dingen waar ik ontzettend van kan genieten. Een Joodse soldaat, die bij het checkpoint de bus instapt, en de Arabische buschauffeur heel vriendschappelijk de hand schudt en in het Arabisch vraagt hoe het gaat. Of een Joodse soldate die de bus instapt en iedereen heel vriendelijk Shalom wenst. Er gebeuren zoveel mooie dingen hier. Maar het zijn vaak van die kleine dingetjes, waar je oog voor moet hebben.

Inmiddels heb ik ook, eindelijk, mijn eigen paspoort weer terug en ben ik weer legaal in dit land. En als ik de mogelijkheid had, zou ik in ieder geval tot d.v. 31 december kunnen blijven, aangezien mijn visum dan pas afloopt. Maar ik hoop toch echt over d.v. 40 daagjes weer op Nederlandse bodem te staan. Ik kijk er naar uit om iedereen weer te zien.

Vanaf hier wil ik iedereen het allerbeste toewensen. Ook in de soms moeilijke omstandigheden, die iedereen zelf het beste weet.

Een lieve groet,